Ամեն անգամ մեկնաբանելով Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Պուտինի ամենամյա ուղիղ հեռուստահանդիպումը իր երկրի քաղաքացիների, լրագրողների հետ, միշտ էլ նույն տարակուսանքն է արտահայտվել՝ ինչու՞ նախագահ Սերժ Սարգսյանը երբեք չի դիմում իր հպատակների հետ անմիջական հաղորդակցման այս ձևաչափին. ինչքա՜ն կարելի է չսիրել ու արհամարհել սեփական ժողովրդին:

Լրացավ վարչապետի պաշտոնավարման մեկ ամիսը, ընթացքի մեջ է երկրորդը։ Ինչպես ընդունված է` նոր կառավարությունը խոստումներ է շռայլում քրեական իրավիճակը կանխելու, երկրում օրինականություն հաստատելու մասին։

Ապրիլյան հեղափոխության անելիքները դեռ առջևում են: Որպես կանոն, ցանկացած հեղափոխական ալիքի վրա փորձում են բարձրանալ ինչպես ազնիվ նվիրյալներ, այնպես էլ անազնիվներ, որոնք ընդհանուր ոչինչ չունեն հեղափոխության վեհ գաղափարների հետ:

Ինձ հազվադեպ է որևէ մեկը պատասխանում, ավելի ճիշտ՝ մարտահրավեր նետում, արձագանքելով իմ խորապես կշռադատված, որոշ դեպքերում նույնիսկ անձամբ ստուգված (հավաստիության համար) վերլուծական հոդվածներին: Այս անգամ չի դիմացել Լևոն Տեր-Պետրոսյանի և Նիկոլ Փաշինյանի տաղանդների մոլի երկրպագուն:

«Իրատեսի» ընթերցողներից եմ շուրջ տասը տարի։ Ասել է թե և՛ հայկական, և՛ համաշխարհային քաղաքական, տնտեսական, մշակութային, սպորտային և այլ անցուդարձերին գերադասում եմ ծանոթանալ «Իրատեսի» միջոցով։

Երբ հասարակությունում վրա է հասնում ճգնաժամ, այդ ճգնաժամից դուրս գալու ելքը կամ ռեֆորմն է, կամ հեղափոխությունը: Առաջին ռեֆորմի հեղինակը հայտնի կառավարող փիլիսոփա (հին կառավարողները, որպես կանոն, հիանալի դաստիարակություն ստացած փիլիսոփաներն էին) Սոլոնն էր (մ.թ.ա. մոտ 638-558, Աթենքի հայտնի պետական գործիչ, օրենսդիր և բանաստեղծ, Հին Հունաստանի 7 իմաստուններից մեկը), որի իրականացրած ռեֆորմը Մարքսը հավասարեցրել է հեղափոխության հետ:

Կառավարության կազմի ձևավորումից հետո արդեն տեսանելի էին հայեցակարգային որոշ խնդիրներ, որոնք տեղ ունեն Նիկոլ Փաշինյանի կառավարության՝ երկրի զարգացման տեսլականում:

Օրը հանդարտ հաստատում է լույսի առավելությունը մթան հանդեպ։ Ամառ է, և խիստ խորհրդավոր են կարճատև գիշերները։ Կարելի է անկողինը փռել տանիքում, պառկել, երազել, քուն մտնել և լուսաբացից առաջ ցոլցլուն աստղեր իջեցնել երկնքից։

1965-ից Հայաստանում սկիզբ առած ազգային ազատագրական պայքարը, 1988-ի մայիսից արդեն (երբ ԽՍՀՄ ՊԱԿ-ի օժանդակությամբ հեռացվեցին պայքարի կազմակերպիչները, և նրանց փոխարինեցին ՀԽՍՀ ՊԱԿ-ի գործակալները), աստիճանաբար ձևախեղվեց։ Ժամանակի ընթացքում մարեցին պահանջատիրության օջախները, իսկ արցախյան ազատագրական պայքարը ամրագրվեց «ղարաբաղյան հակամարտություն» ձևակերպմամբ: